23.08.2019 honderdvijftiendedag 28km van Ledigos naar Bercianos del Real Camino

Zes uur op. Ontbijt. Zeven uur lopen. Na drie km loop ik Terradillos de los Templarios binnen. Dit dorp zal ongetwijfelt iets met de Tempeliers te maken hebben gehad. Twee alberque's zijn vernoemd naar een kruisridder. Het is een oud dorpje. Veel muren zijn nog besmeerd met leem en soms stro ertussen. Als ik het dorpje uitloop laat de zon de uitgestrekte vlaktes prachtig kleuren. Ik heb wel steeds geluid van de snelweg die wat lager ligt, en ik gelukkig niet zie. Ik doe mijn oortjes in en zet wat klassieke muziek op. Zo loop ik van de schoonheid van het landschap te genieten. Weer drie km verder het volgende dorpje. Hier lijkt het of ze holwoningen hebben. Ik loop er door heen, op naar het volgende dorp. Hier ga ik bij de tweede bar zitten om koffie te drinken. Hij had een km daarvoor reclame gemaakt met een spreuk van Socrates. Helaas geen foto gemaakt. Ik koop een banaan en een zakje chips. Na dit alles genoteerd te hebben ga ik door. Acht km naar het volgende dorp. Om elf uur loop ik Sahagun binnen. Ik kies een mooi klein barretje voor koffie en een bocadilo. Binnen tref ik het Deense stel. Ik word hartelijk begroet door ze.  Zij vertrekken al. De eigenaar waar ik bij het zien dacht, dat zou zo een nederlander kunnen zijn, is een nederlander. We hebben een leuk gesprekje. Hij is niet de eigenaar maar een vriend van de eigenaresse. Hij is tijdelijk hier. Hij is tourgids in Lissabon en technisch voorlichter in Barcalona. Heeft al veel camino,s gelopen. Hij verteld dat een stukje verder een klooster is wat precies de het geografisch middelpunt is van de camino france. Je krijgt een stempel en een oorkonde. Dat ga ik dus doen. En dan tien km de desert in. Ben benieuwd. Het klooster niet gevonden. Maar weet nu dat het midden in Sahagun ligt. De  desert viel wel mee. Het zag er wel woest uit maar de meeste tijd liep ik onder de bomen. Afgelopen dagen veel meer zon gehad. Om kwart over twee liep ik Bercianos del real Camino binnen. Bij een bar in het centrum stop ik. Bestel een biertje en hoor "Martin" het Deense stel zit er. Ik ga er met mijn biertje bij zitten. Zij moeten nog een dorp verder. Als ze vertrekken ga ik de parochieele alberque opzoeken. Aan de rand vam het dorp vind ik hem. Ik word begroet door een italiaanse man en een spaanse vrouw en man. Als ze opschrijven waar ik vandaan kom krijg ik een duimpje. Het is donativo. Om zeven uur eten. Om half negen reflectie in de kapel, om half tien zonondergang op een mooi punt, om tien uur licht uit en ontbijt vanaf zes uur. Alles vrijblijvend. Ik krijg weer een mooie plaats aangewezen. Douchen wassen en dan even mijn halve bocadilja met een zakje chips en een kopje thee. Het is bijna vijf uur en ik ga nog even het dorp in. Bij de gevonden voorwerpen zat een flesje wat olie achtig aandeed. Ik denk smeer het maar op mijn benen die zijn zo droog. Maar blijkt een of ander geurtje te zijn. Terwijl ik in de eetzaal zit te schrijven komt de vrouwlijke hospi's binnen. En zegt wat ruikt het hier lekker en wijst naar mij. Ik knik lachend ja. Ga toch maar even met een washandje over mijn benen. Ik loop even naar de bar en neem in drankje in de tuin. Ik zit lekker alleen, met mijn benen omhoog te genieten. Om zes uur even een uurtje op bed wat rusten. Om zeven zitten we met achtien personen te eten. Het is aardappelsoep met een klein stukje worst en brood. Dan een salade met tonijn er door heen. Afgemaakt met een yogertje.  Water en wijn voor de dorst. Om half acht opruimen en afwassen. De keuken staat vol mensen dus ik laat het maar aan hun over. Ik ga nog even buiten in de schaduw zitten. Over een half uurtje ga ik naar de kapel voor het samen zijn. Een klein altaartje, kruis aan de muur verschillende kaarsen aan. Op de grond een kruis van jacobsschelpen afgewisseld met theelichtjes. Er zijn drie hospatileros, zeven jonge italianen en ik. Er word aandacht voor de camino gevraagt. Wat kleine gebedjes . Stilte momenten. Een kaars die rond gaat en waarbij je je gevoel in eigen taal kunt zeggen. Een kort latijns liedje. Een kring, elkaars handen vast en een woord voor je gevoel. Iedereen een knuffel en dan met een rustig gemoed vertrekken. Om kwart over negen op een bultje kijken hoe de zon achter de horizon verdwijnt in zijn rode gloed. Mooi gezicht. Dan met zijn allen een lied zingen. Met de melodie van La bamba. Lachen natuurlijk. Een meisje heef een gitaar en er worden een paar italiaanse liedjes gezongen. Het geeft mij een vredig gelukkig gevoel. Dan langzaam naar bed. Om tien uur licht uit en slapen.