19.07.2019 tachtigstedag 18km van Barcelonne du Gers naar Peyre

Kwart voor zeven op. Rustig ontbeten kwart over acht weg. Als ik na tweeeneenhalve km Aire sur L'Adour binnen loop op zoek naar de bakker kom ik Jan tegen. Hij had zijn kinderen net op de bus gezet en was op weg naar de bakker. Toevallig!. We kopen belegde broodjes en lopen verder. Ik even de kerk in hij naar zijn Gite. We hebben voor vanavond dezelfde Gite geboekt. Toevallig!!. Ik loop de kerk even binnen en maak een foto van de Mariakapel. Wat ik de mooiste vond. Verder het stadje uit. Een lange straat stijl omhoog. Boven staat weer een kerk. Deze is ouder en veel rustiger. Na zeven km kom ik bij een groot meer. Op een mooi plekje waar wat houten stoelen en een ligbed staan stop ik. Ik heb tijd genoeg en en ga op het ligbed liggen. Eet mijn nectarine op en ga vast wat schrijven. Over de vraag of de camino mij verandert heb ik een paar dagen nagedacht. Ik kan niet zeggen dat het mij, of mijn denkwijze,verandert heeft. Ik heb nog steeds hetzelfde met ook nog dezefde zeker en onzekerheden. Die ik soms voor me uit schuif en soms snel op los. Dat zit in me en ik heb er ook weinig problemen mee. Ook mijn kijk op de wereld is niet verandert. Maar misschien verandert het nog. Als ik in spanje aan de camino france ga beginnen. Daar ga ik mischien meer het camino gevoel ervaren. Of misschien ben ik er te nuchter voor? We zullen het zien. Nu toch maar weer een paar km gaan lopen. De afgelopen tien km alleen maar tussen mais gelopen over veel asfaltwegen. In het enigste stukje bos loop ik nog een km om. Iets over twaalf zitten de twee franse vrouwen te lunchen. Kom er bij zitten zeggen ze. Wat ik doe. Mijn zeiltje op de grond en rugzak als steun en dan mijn lekkere broodje eten. We kletsen wat. Gaan even liggen en ik doe mijn middagdutje. Net zoals zij. Tegen half twee vertrek ik weer. Morgen komen we elkaar wel weer tegen. Om kwart over twee bij de gite aangekomen. Niemand daar telefoonnummer erbij, bellen. Geen gehoor. Rugzak neergezet schoenen uit slippers aan. Er stond een mooi zitje in de schaduw. Daar gaan zitten en even op mijn telefoon kijken. Na een kwartiertje kwam een man. Sorrie, had je niet gehoord, geen  probleem. Hij pakt water uit de koelkast met ranja, een koekje daarbij en kletsen wat. Hij vond het wel bijzonder dat ik al zo lang aan het lopen was. Waren wel meerdere geweest maar tweeeneenhalvemaand, nee dat was hij nog niet tegen gekomen. Voelde me wel een beetje trots met een traantje in mijn ogen. De gite is een kompleet huis. Je bent de enige (toch niet dezelfde als Jan) Doe alsof je thuis bent. Pak het grote bed als je wil. Dat doe ik. Handoeken, wasbakje, waspoeder en een koelkast vol blikjes drank waaronder bier. Ik ben goed terecht gekomen vandaag. Douchen, wassen, waaronder mijn lakenzak. Ik begin een pijnlijke plek te krijgen in het midden van mijn rechtervoet. Ik denk een eeltplek. Mijn zolen onder mijn schoenen worden dunner en dunner zodat ik de kiezels waar ik de hele dag op loop steeds meer ga voelen. Ik doe er compeet op en kijk morgen wel hoe het voelt. Na tweeenenhalve maand en zestienhondert km begint het een en ander te slijten. Mijn zolen zijn op, mijn shirtje begint bijna gaten te vertonen, mijn broeken zijn te groot. Dus tijd voor vernieuwing. Nu ga ik eerst een lekker pilsje drinken met de beentjes omhoog. Kwart voor zeven een apperatiefje drinken met chips. Een heerlijke groente salade vooraf. Een kippepoot sla boontjes en heerlijke gebakkenaardappeltjes. Een lekker wijntje voor mij alleen. Zelf dronken ze niet. Een lekker toetje en koffie na. En heel gezellig zittrn natafelen. Sjeane Cloude sprak goed engels. Al bij al een van de betere gites. Even alles tefen elkaar open gezet. Nog even lezen met een pilsje en dan slapen. De temperaturen gaan weer oplopen naar veertig graden. Mark begint dus meteen heftig. We gaan het zien.